Hue - DMZ

Om half 7 werd er, net op het moment dat wij hem open wilden doen, op onze kamerdeur geklopt. Hadden we niet afgesproken maar wel attent. Om 7 uur werden we namelijk opgehaald voor onze excursie naar de DMZ, de gedemilitariseerde zone, een in 1954 ingestelde zone tussen Noord- en Zuid-Vietnam waar geen militair mocht komen. De Noord-Vietnamezen begonnen in het gebied tunnels te graven en de Amerikanen bombardeerden het vervolgens plat. In die zone zijn naast 207 Amerikanen, zo’n 9000 Vietnamese soldaten en duizenden burgers gesneuveld. Ontbijtje op en om 7 uur al de drukte van Hue ingestapt. We waren de eersten die in de bus plaats namen. Hij zou vol zitten voor deze dagexcursie. Een half uur later zat de bus inderdaad vol. Een Canadees stel besloot uit te stappen. De twee vonden de bus veel te vol. Na een stukje te hebben gereden zette de chauffeur de bus langs de kant stil, stapte uit en ging wild plassen. Even later stapte de gids voor vandaag in. Onderweg gaf ze, in soms moeilijk te verstaan engels, uitleg over de strijd die in het gebied gewoed heeft. Na 3 ½ uur in de bus, onze eerste echte stop (plas- en fotostops niet meegerekend) bereikt, de ex.militaire basis Khe Sanh, vlakbij de grens met Laos, die de Amerikanen in 1968, spoorslags moesten verlaten omdat ze de slag daar van de Vietcong verloren. Hier is nu een klein museum en er staan wat militaire voertuigen. Die zijn hier later naartoe gebracht vanuit Zuid-Vietnam. De Amerikanen hebben niets heel achtergelaten. Daarna geluncht en naar de Vinh Moctunnels gegaan. Vinh Moc is een dorp aan de Zuid-Chinese zee dat aan de noordkant van de DMZ lag. Daardoor lag het dorp steeds onder vuur. De dorpelingen besloten ondergronds te gaan en groeven 3 km tunnels in 3 lagen met spaden en hun blote handen. Ze woonden hier 4 jaar. De tunnels zijn nog precies zoals ze toen ware (als enige). Het is mogelijk in de tunnels te verdwalen, maar niet het stuk waar wij, achter de (tunnel) gids, doorheen gegaan zijn. Clazien hoefde bijna niet te bukken. Ik liep echter continu in bukhouding. Was een bijzondere ervaring. Onderweg langs de tunnel ingangen was een vrouw ananas aan het plukken. Zijn geen eetananassen. Ze kunnen alleen gebruikt worden voor een drankje waarvan Clazien de naam niet goed heeft verstaan. Ik denk ananassap. Daarna nog gestopt bij een militaire begraafplaats en vervolgens met de bus weer op weg naar Hue. In het zicht van de haven, nou ja op 17 km van Hue, een harde knal en jawel een lekke band. Een van de vier achterbanden bleek het begeven te hebben. Naar de kant en allemaal de bus uit. De chauffeur nam de schade op, startte de bus en reed weg. Hem nog even tegen kunnen houden om de bagage eruit te halen. Stonden we met 20 man, de gids was al eerder uitgestapt, langs de “snelweg”. Kennelijk wel een bijzonder gezicht want we werden luid toeterend begroet door bestuurders van bussen en vrachtauto’s. We zagen dat de chauffeur ging keren en vervolgens aan de andere kant van de weg weer voorbij kwam rijden om even daarna ons weer, met geringe snelheid, te passeren met het soort flap-flap-flap geluid van een kapotte band. Er zat niets anders op dan afwachten. Drie kwartier later kwam hij glimlachend aanrijden met een nieuwe band. Om 18.00 waren we in Hue. Gelijk maar een restaurant opgezocht. Twee uur later waren we terug in het hotel. Het was een leerzame dag. Ook nog te weten gekomen dat veel bewoners daar, voornamelijk van Laotiaanse afkomst, om hun grote leider te eren, hun naam wijzigden in die van Ho. Tsja…wat scheelt het… het zou toch fantastisch geweest zijn als hij Hol Chi Minh had geheten. Dan zou de familienaam echt een boost hebben gekregen. In het hotel in Ninh Binh stond ik in de boeken als Ho. Het kan geen toeval zijn  Morgen, achterop de motorfiets bij Easyriders, op weg naar Hoi An. 

En Gerrit ..die andere 10 hebben we paraat. Hoor je nog wel als we thuis zijn of we kopen een boekje voor je over de 13. We zijn immers gewend steeds souvenirs voor je mee te moeten sjouwen naar huis... en mensen … de rij vonden we nu ook completer, ondanks de diverse uiterlijke verschillen maar daar moet je doorheen kunnen kijken   en ja het is best wel bijzonder. Niet voor plankie Lia.