Hue dag 1 (Citadel bezocht)

De nachttrein, om 22.22 vertrokken, hebben we overleefd maar is niet echt de meest comfortabele wijze van reizen gebleken voor ons. Goed je ligt en doe af en toe je ogen dicht maar daar is dan ook alles mee gezegd. Clazien heeft, zegt ze, nagenoeg geen oog dicht gedaan. Je hobbelt en slingert vrijwel continu op je dunne matrasje. Onze trein stopte een paar keer en de omroepinstallatie werd ook een paar keer gebruikt. Geen haan dus nodig Mark. Om half 6 klaar wakker. We deelden onze coupe met een jong stel uit Los Angeles. Ze sliepen boven ons op de stapelbedden. Ik denk dat ze bij het ontwerpen van de treinwagon een belangrijk onderdeel vergeten waren : de toilet. Die moest er nog even bij gepropt worden. De ruimte was dus zeer beperkt. Deur open. Deur komt tegen pot. Gaat niet verder dan halverwege de pot. Dan met 1 been over de pot heen stappen, terwijl de deur dus nog halverwege de pot staat. Wat naar achteren schuifelen met andere been waardoor de deur ruimte had om de pot te verlaten en dus gesloten kon worden. Zitten was geen optie want alles was “zeik”nat. Deze manoeuvre gelukkig maar 1 keer uit hoeven te voeren. De Amerikanen hadden koffie gekocht die niet te drinken was. Wij zijn dan ook voor de thee gegaan. Om 09.30 reed de trein het station van Hue binnen. Taxi’s genoeg. We spraken af voor 150.000 dong. Dat was dom. De meter gaf aan het eind van de rit aan dat we bijna 50.000 moesten betalen (4 euro minder). De chauffeur daar op gewezen. We wilden niet meer betalen. De pech was dat we alleen een biljet van 200.000 hadden. Hij gaf snel 50.000 terug en zoefde weg. Goed ….we hadden het afgesproken ….nogmaals dom dom …maar het gaf toch (heel even) een belazerd gevoel. Naar het Ninohue hotel was het even zoeken. We waren op de juiste plek afgezet en zagen de naam (naast die van andere hotels) ook op een bord aan het begin van een steegje. Nadat we eerst bij particulieren het erf op waren gelopen het uiteindelijk toch gevonden. Voor de deur allemaal schoenen. Die moesten wij ook uit doen. Op blote voeten dus het hotel in. De ontvangst was enorm. We kregen, omdat we met de nachttrein gekomen waren en nog niet ontbeten hadden, een gratis ontbijt. Vervolgens een upgrade van de kamer. We hebben er nu 1 met 2 tweepersoonsbedden. Met de receptioniste, eerste die voortreffelijk engels sprak, ons programma doorgenomen en voor de komende 2 dagen excursies geboekt. Daarnaast de rit met Easyriders, achterop een motor, naar onze volgende stop Hoi An, geboekt. Vanmiddag hebben we de citadel, op zo’n 35 minuten lopen, bezocht. De citadel is een oude ommuurde stad waarin keizers hebben geleefd. Hele verhalen kunnen we daar over vertellen door de uitgebreide info.in de ANWB wereld reisgids. Dat doen we niet. Nou ja misschien leuk om te weten dat 1 van die keizers zo’n 104 vrouwen had die allen kinderloos bleven. Mandarijnen (geen fruit) uit die tijd schonken hun mooiste dochter aan de keizer. Nou daar waren die meiden blij mee. Niet dus. Kwamen nooit meer van de keizer af. Zelfs tot na zijn dood moesten er een aantal in het mausoleum waar hij lag opgebaard, bij hem blijven. Echt sneu. De citadel bijna helemaal bekeken. Daar zo’n 4 uur (met lunch break) over gedaan. Wij vonden het leuk. Natuurlijk weer een aantal keren op de foto gegaan en een heel leuk gesprek gehad met 3 studentes. Die benaderden ons om hun engels wat te oefenen. Ze studeren vreemde talen aan de universiteit van Hue. Na afloop gaf de “leidster” van het groepje, Hien, kleine sleutelhangers om ons te bedanken. Ze wilde wel contact met ons via facebook. Op de kamer aangeland bleek dat ze al verzoeken aan ons gestuurd had. De route weer teruggelopen en onze voeten rust gegeven bij een café genaamd DMZ. Hier werd het super gezellig. Eerst een tijd met Duitsers zitten praten. Australiërs schoven aan en even later nog een jong stel uit Duitsland waarmee we afgesproken hebben in Hoi An (tijdens het Full Moon festival) met elkaar wat te gaan drinken, als we elkaar tegenkomen tenminste. Er moest ook nog wat gegeten worden. Dat gedaan bij een wat sjofel uitziende tent waar local food werd aangeprezen. Sjofel was het. Er was slechts 1 menukaart (voor 13 tafels) waar de ratten aan leken te hebben gevreten. De glazen werden ons gebracht terwijl de “ober” zijn vingers erin hield. (Schoon geveegd met een zakdoekje) Het blikje bier was lauw en het flesje water (Clazien) bijna warm. Een van de medewerkers zat, gelukkig een paar tafels bij ons vandaan, regelmatig te roggelhoesten. Het topmoment kwam toen 1 van de obers nijdig de weg oprende, weer terug kwam rennen en vervolgens met een groot vleesmes in zijn handen, al schreeuwend, de straat weer oprende. Hij was kennelijk boos op iemand. Andere medewerkers probeerden het mes af te pakken. Dat lukte even maar het gelukte de driftkikker toch weer het mes te bemachtigen en verder te rennen. Even later kwam hij met het mes weer terug. Zo te zien zat er geen bloed op dus verder ook maar niet opgetreden. De maaltijden smaakten overigens prima en voor 8 euro (inclusief fooi) zaten onze buikjes weer vol. In een winkel nog een fles witte wijn gekocht voor op de kamer. De verkoopster wilde de fles voor ons met een kurkentrekker open maken. We zeiden dat dat niet nodig was. De fles had namelijk een schroefdop. Dat geloofde ze niet. De fles daarom voor haar in de winkel geopend. Weer wat geleerd. 

Nog even een reactie op wat reacties 

Gerrit het was een gewone roeister. Na jouw opmerking nog eens goed naar de foto gekeken en ja idd wel een leuke meid. Ouwe snoeperd. 
Mark klopt wat je zegt mbt het roeien maar het gaat allemaal wel heel licht-voet-ig… en het vlees betrof een stekelvarken. Fijn dat je het jammie vindt. Kan je samen met Saskia volgend jaar mooi in Vietnam aan het stekelvarken. Iets om naar uit te kijken dus. 
Bert leuk dat jullie volgend jaar naar Vietnam gaan. Ik heb de foto van de roeier dus de mogelijkheid om hem flink te verwennen is aanwezig. 
Die kratten bier allemaal op een bromfiets is idd echt ongelooflijk Dien. Bij Clazien kan er amper 1 in haar auto. Als we terug zijn gaat ze dus een bromfiets kopen.
George dat vervoer over water is ook niet alles. Hebben we het nog over. Het is daarom raadzaam je idee nog niet breed bekend te maken.
En die vruchtjes ………..waren ontzettend zuur …..de foto is niet in scene gezet maar was echt een zogenaamd “heterdaadje”.