Sapa dag 2

Vanmorgen ons opgemaakt voor de wandeltocht door de rijstvelden en dorpjes van verschillende hier wonende stammen. Een tocht van 14 km van Sapa naar Ta Van. Om voldoende tot rust te kunnen komen zijn we gisteren niet te laat naar bed gegaan. Ook met het voedsel gisteren rekening gehouden . Om te voorkomen dat we bedorven kip of hond zouden krijgen hebben we voor een onvervalste Vietnamees vegetarische schotel gekozen. Aan de voorbereiding voor deze wandeling, zeg maar tocht der tochten, mocht het in ieder geval niet liggen. Het weer zou spelbreker kunnen zijn. De gordijnen geopend en je snapt dat de teleurstelling groot was toen bleek dat het zicht niet verder reikte dat de balkonrand. Mist, zeer dichte mist. Natuurlijk toch op pad. In de hotellobby zat onze gids, de 22 jarige Soi, een leuke vlotte meid, al op ons te wachten. Buiten de lobby : paraplu’s. Hadden we door de mist niet gezien maar buiten regende het behoorlijk. De regenjasjes aan en gaan. Om half 10 vertrokken we. Nou is er verschil tussen regen en regen, maar nu goot het echt. De hemelpoort moet wel wagenwijd open gezet zijn. Het enige wat nog wat ontbrak was onweer en …..jawel ook daar werden we op “getrakteerd”. Flinke donderslagen vergezelden ons. We mochten kiezen voor de gemakkelijke route over de weg, die niet zo bijzonder scheen te zijn zo had ons boekingskantoor gezegd, of over de smalle paden door de velden. Gelet op alle voorbereiding voor het laatste gekozen. Nou dat hebben we geweten. De paden waren spekglad geworden en kenden naast stenen/rotsen ook flinke hoogteverschillen, waardoor de tocht er niet eenvoudiger op was geworden. Het profiel onder onze schoenen was binnen no time een klomp modder, glad dus. Elke stap moest je kijken waar je die zette om te voorkomen dat je in een rijstveld zou wegglibberen. Na een half uur stopte de regen. Het kwaad was echter al geschied. Alle broeken die we aan hadden waren zeiknat evenals de sokken. Ondanks de hoes over de rugzak bleek aan het eind van de dag er ook nog een laagje water in te staan. Het werd dus een pittige tocht. Soi had inmiddels versterking gekregen van een zwarte Hmong vrouw met een mand op haar rug. We zagen dat bij overige wandelaars ook “vreemde” gidsen aansloten, onder het motto je boekt er 1 en krijgt er (minimaal) 2. Deze oude vrouw (43) sprak geen Engels maar bleek een prima steun te zijn. Zonder de 2 was het zeker voor Clazien, die ook nog een paar keer onderuit gleed,  een marteltocht geworden. Op diverse gladde en moeilijke stukken gaven ze de nodige fysieke steun en er werd zelfs een paal van een afrastering uit de grond getrokken om daarmee op sommige stukken in de bodem te peuren zodat de grond wat rul werd. Zelf 1 keer op de kont terecht gekomen na een uitglijder. De Hmong’s bleven zonder problemen, de oude op slippers !!!, op de been. Tijdens de tocht is de van A3 geleende wandelstok geknakt. Ik denk metaalmoeheid.  Onderweg toch nog oog gehad voor de rijstvelden. Ook nog wat beesten, waaronder een dode slang, gezien. Na het eerste stuk van onze wandeltocht bereikten we het asfalt. Joepie ….nou ja, niet echt. De weg ging steil omhoog en er leek geen eind aan te komen. Om half 1 een bromfietser laten stoppen die Clazien wel voor 3,50 naar onze lunchplek wilde brengen. In dit geval was er geen sprake van afdingen. Hij had ook het dubbele mogen vragen :). Daarnaast zou ze, als de tijd gemeten zou worden, zeker een plaats in het world book of guinness krijgen voor de actie, hoe snel kun je op de buddyzit van een bromfiets plaats nemen. 
Met de 2 vrouwen mijn weg vervolgd. De mist kwam flink opzetten zodat van dorpjes en velden weinig meer te zien was. Bij het passeren van een paar huizen kwamen ukkies van een paar jaar op me afgestormd om toch maar een armbandje aan me te slijten. Alles resoluut, maar soms met pijn in het hart, afgewezen. Soi heeft nagenoeg het hele uur met me lopen kletsen over van alles en nog wat. Het meeste was niet te verstaan en op goed geluk dan maar iets in het Engels terug gebrabbeld.
Ze werkt voornamelijk in de rijstvelden maar wil graag gids worden. Ze vindt dat eerst haar Engels wat beter moest worden. Dit beaamd. De lunch in het restaurant, nou ja eigenlijk een ruimte met een dak en blauwe plastic tuinstoeltjes en tafels waar je je voeten niet onder kwijt kon, was geweldig. Hier voor het eerst echte Vietnamese loempia’s op, hoewel ze die hier anders noemen en er trouwens ook heel anders uitzien. Ze waren heerlijk. De tocht zou na de lunch nog zo’n 7 km verder gaan. Besloten om dat niet te doen. Er was geen zicht meer. Soi regelde dat de taxi naar het zwarte Hmong dorp kwam. Via echt onbeschrijflijk slechte wegen, waar onze chauffeur nog vast kwam te zitten in een gat in het wegdek. Net op het moment dat we dachten dat het duwen zou worden, lukte het hem om de auto uit het gat te bevrijden. Om kuilen te ontwijken stuurde hij van rechts naar links  over de “rijbaan”,dan nog reed hij door de nodige kuilen heen, en als extra handicap moest hij ook de nodige tegenliggers ontwijken. Soi leverde ons netjes af in de lobby van het hotel waar ze ons, ondanks onze bagger outfit, toch hartelijk verwelkomden. Schoenen schoon gemaakt, onder de douche gestapt en alle kleding naar de hotel wasserij gebracht.
We hadden ons van deze wandeling iets anders voorgesteld maar het was alles bij elkaar toch wel de moeite waard of beter gezegd: een heel avontuur.
Tip van ons : regel een prive gids, wel duurder maar geeft je de nodige vrijheid.
Een restaurant uitgekozen waar veel Vietnamezen zaten en daar een Hot Pot gekozen. Het is een soort gourmetten maar dan anders. Je gooit alles in een pan met bouillon die op het vuur op je tafel staat te pruttelen. Na een paar minuten vis je eruit wat je in je kom wil hebben en …eet smakelijk.