Amsterdam — Hanoi.

Vanmorgen om 07.00 uur ging de wekker in Citizen M en 3 kwartier later stonden we bij de incheckbalie op Schiphol. Niet on-line ingecheckt maar bij de balie van Singapore Airlines….want we gingen voor een upgrade naar Business Class, althans naar de mogelijkheid daarvan informeren. Onze reisadviseuse had die tip gegeven. Soms lukt dat met een bijbetaling van rond de 200 euro. Daar zouden we het voor doen. Upgrade kon maar dan wel voor 541 euro p.p. Niet gedaan dus. Voor het upgrade bedrag hebben we al onze hotels geboekt, en dan houden we ook nog iets over. De reis verliep gladjes. Eerst 12 ½ uur naar Singapore (ruime beenruimte en top verzorging). Daar zo’n 3 uur gewacht op de aansluiting naar Hanoi. Die vlucht duurde 3 ½ uur. We moesten ons visum voor Vietnam nog ophalen op het vliegveld. Ging ook snel. Eerst in de rechterrij om het in Nederland geregelde en ingevulde aanvraagformulier met 1 pasfoto (1 over dus maar daar zal wel een liefhebber voor zijn) af te geven. Daarna aansluiten in de linkerrij waar als je pasfoto op een beeldscherm verschijnt je aan de beurt bent om het visum (blad vullende stempel in het paspoort) tegen betaling van $25,— p.p., in ontvangst te nemen. Een aanrader. Het duurder bij elkaar 25 minuten.
Daarna nog wel in de rij voor de paspoortcontrole. Even later hadden we de koffers. Onze taxichauffeur, geregeld via het hotel, stond in de hal op ons te wachten. 24 uur na ons vertrek uit Citizen M stapten we het Golden Charm Hotel binnen. Dat we zonder schade het hotel bereikten mag een wonder genoemd worden, althans in onze ogen. Wat een gekte op de weg en dan met name de bromfiets/scooterrijders die kris kras, al toeterend, overal door heen bromfietsen. Een auto huren ?..... niet doen.  Een drankje en verse bananen op een schoteltje lagen met een warm opfris doekje voor ons klaar. In het hotel gelijk maar een simkaart, met alleen data (3GB), gekocht voor $6,-. Wat in Amerika niet lukte was hier binnen 2 minuten geregeld: verbinding. Kunnen we met de I-pad overal (zonder WIFI) internet op.
Clazien heeft 23 minuten haar ogen dicht gedaan en daarna zijn we de omgeving gaan verkennen.
Ons hotel ligt op een paar minuten lopen van het Hoan Kiem meer. Hier wat op een bankje gezeten en ons geen moment verveeld. Twee keer werd aan ons gevraagd om met mensen op de foto te gaan. Een Vietnamese schone mocht tussen ons in geklemd op het bankje plaats nemen terwijl haar vriend de foto maakte en een Vietnamese jongen maakte een selfie met ons, staand voor het bankje. Ook nog zo’n 3 kwartier met een Vietnamees gesproken die op ons af kwam en wilde weten waar we vandaan kwamen. Nou ….toen ging een wereld voor ons open. Die gast had een kennis van ons land daar zeg je U tegen. Hij noemde ook de Nederlandse woorden en maakte zinnen in onze taal. Het ging over hutspot, Anne Frank, Maxima, oranje, Ruud Gullit, Feijenoord, klompen ….nou noem maar op. Had hij allemaal op you tube geleerd. Hij was 26 en was een soort verkoper. Was gezellig en hij stal helemaal de show toen hij zei dat Clazien er jonger uit zag dan haar leeftijd echt is. De slijmbal. Nou toen zaten we nog een kwartier aan ‘m vast. Een kop egg koffie gekocht bij café Giang, dat in de boekjes bekend staat om z’n voortreffelijke eier koffie. Het kan koud of warm geserveerd worden. Wij kozen voor de warme versie. Mierezoet maar smaakte prima. Voor de waterpoppenshow kaartjes gekocht voor de voorstelling van 18.30 uur. De voorstelling wordt 5 keer per dag gegeven, duurt 3 kwartier en is echt heel leuk. Soortgelijke shows worden op meer plekken in Vietnam gegeven, maar deze moet het summum zijn. Z’n geld dubbel en dwars waard (3,50 p.p.  ). We hadden geen trek, waarschijnlijk toch een beetje van de leg door de lange reisdag, maar hebben uiteindelijk toch toegehapt om een variatie van gefrituurde meelballen (in een plastic zakje bij elkaar geduwd) te kopen van 1 van de vele vrouwen die met serveerbladen met dat spul over straat lopen. Je krijgt bijna een bal in je handen gedrukt om maar te proeven en dan natuurlijk meer van dat alles te kopen. Omdat iedereen die we gesproken hebben het zegt en het in alle reisgidsen staat, dat je (bijna) overal en altijd moet afdingen dit ook maar eens geprobeerd. Het boterhammenzakje met meel ging in de aanbieding voor 50.000 dong maar er werd snel een deal gemaakt voor 20.000 dong, waardoor we uiteindelijk zo’n 70 cent hebben betaald voor de meellekkernij. Een geweldig succes dus…dat gaan we meer doen, het ijs is gebroken.     

Overigens ….bedankt voor de goede reis wensen die we gekregen hebben op deze site, via app en telefoongesprekken. We hopen, op een luchtige manier, een goede indruk te kunnen geven van Vietnam en een stukje Cambodja (door onze ogen). Net zoals altijd drukken wij het verslag af in een boekje. Hierin staan ook de reacties van jullie dan opgenomen. (Helaas niet de reacties bij de foto’s).

En…nog fffff geen foto’s…… lukt niet door waarschijnlijk defecte kabel.